ओझेल परेको सम्बन्ध

कला/साहित्य

गृहपृष्ठ
कला/साहित्य
ओझेल परेको सम्बन्ध

ओझेल परेको सम्बन्ध

शुक्रबार, कात्तिक १८, २०७९ मुग्लानी खबर संवाददाता

दोहा कतार l
शोभाराम ओली
कुनै बेलाको एक समय। गाउँ घरमा स्वच्छ वातावरण । सफा मनहरु थिए। पहाडी भू-भाग । यातायातको सुविधा थिएन । बिजुली बत्ती थिएन। संचारको सुविधा टेलिफोन थिएन । अहिले जस्तो सोसियल मिडियाको कुनै कल्पना नै थिएन। केही सिमित व्यक्तिहरु लामो बाटो हिँडेर विद्यालय जान्थे।
क्रमश: शिक्षाको ज्योति फैलिन थाल्यो। छोरीहरुलेपनि पढ्नु पर्छ भन्ने चेतनाको विकाश भयो। कति कुराहरु विद्यालयबाट सिक्थे। कति उमेरले सिकाउँथ्यो। एक अर्कामा प्रेम गर्थे। प्रेमी प्रेमीका बिचमा माया पिरती गाँस्नु आफ्नै तरिका हुन्थ्यो । सामाजिक मूल्य मानयताको ख्याल गरिन्थ्यो। प्राकृतिक नियम न हो एक अर्काप्रति आकर्षण हुनुपनि। आफूलाई मन परेको व्यक्तिलाई लुकिछिपी चिट्ठी दिने चलन आयो। चिठ्ठी भनेको खबर बोक्ने माध्यम मात्र नभएर मनका भावनाहरु साटासाट गर्ने माध्यम बन्यो।
समय बद्लियो। विभिन्न पत्रपत्रिकाको मध्यमबाट पत्रमित्रता गर्ने चलन चल्यो। देशका कुना कन्दराहरुमा रहेका कयौँ युवा युवतीहरुले आफ्नो भवना पोख्ने मध्यम बनाए । उ बेला भौतिक रुपमा साक्षात्कार गर्नु त सपना थियो। मनमा रहरका मुनाहरु पलाउँथे। मुना फूल बनेर कागजमा रङ्गीन्थे। कागज चिट्ठी बनेर डाँक घरमा पस्थ्यो। लाहाछाप लागेपछि हुलाकी दाइको काँधमा चढ्ने कोशेली बन्थ्यो। अनि तय गर्थ्यो आफ्नै गन्तव्य। पिरतीको संसारमा । जहाँ उसको प्रतिक्षाको गोरेटोमा उभिएर बसिरहेको मान्छे हुन्थ्यो। लामो समयदेखि..।

एक्लो भएँ भनी आँसु न बगाउनु म तिम्रै नयनमा हुनेछ !
बिर्सिदियौ कि भनी मुटु न दुखाउनु म तिम्रै कलेजोमा हुनेछु !!

हेर्दा सामान्य दुई पङ्क्तिको भावना हो। यही भावना हो कुनै समयमा एउटा प्रेमीकाले प्रेमीलाई पठाएको चिट्ठीमा लेखिएको थियो। एउटा यात्रामा पुगेपछि यो लेखियो होला।
त्यो यात्रामा पुग्नु अघि उनीहरुको भेट भएको थिएन भन्न मिल्दैन। एकाध चोटि अन्य साथीहरुको माझमा भेट भयो। कुराकानी भएन। युवतीको आकर्षणमा युवा पर्यो। उसले ठेगाना प्राप्त गर्यो । अन्य साथीहरु मार्फत । पहिलो पत्र आफैँले पठायो। भाग्यवश जवाफपनि आयो। पत्राचार धेरै समयसम्म निरन्तर भयो। पत्र मार्फत जीवन भोगाइ र अनुभूतिका धेरै कुराहरु भए। भौगोलिक दूरीको रेखा टाढा भएको कारण भौतिक भेटघाट हुन सकेन। तर प्रेमी प्रेमिका भए।
समय पुन: बद्लियो। कारणबिना नै एकाएक उनीहरुको सम्पर्क बिच्छेद भयो। अन्तिम पत्र युवकले लेखेको थियो। सात समुद्र पारिको देशबाट। प्रतिक्षामा बस्यो। लामो समयसम्म। गोरेटो अधुरै रह्यो। जीवनको सहयात्री भएर सँगै हिड्ने प्रण समेत गरेका थिए। तर पुरा हुन सकेन। हेर्दा एउटा सम्बन्ध जोडियो र तोडियो।

तर म भने आज समय बनेर एउटा किनारामा गएर सोच्दै छु - 'ती प्रेमी कहाँ होलान् अचेल ? उनको आँखामा आँसु बग्यो कि बगेन ? बगेको भए आँखामा बस्ने प्रेमीका बागिन् होला कि नाइँ ? कुनै न कुनै दिन उनको मुटु त पक्कै दुख्यो होला। दुखेको मुटु कलेजोमा बस्नेले दखिन् कि नाइँ ?
फेरि कहाँ होलिन् ? उनै प्रेमिका जसले एक्लोपनको महसुस नगर्नु भन्दै थिइन्। नयन र कलेजोलाई वासस्थान ठान्ने उनको स्थान कहाँ होला अचेल ? यी दुवै जोडी एक्कासी कतै भेट भए कस्तो होला ? एक अर्कालाई याद गर्दै छन् या भुलॆ ?

यस्तै यस्तै प्रश्नका चाङहरु लिएर एक्लै बसिरहेको छु। सोचिरहेको छु .......। '

प्रकाशित मिति: शुक्रबार, कात्तिक १८, २०७९